عامل ابتلا به تاندونیت چیست؟
تاندونیت در نتیجه تکرار یک عمل، تاثیر جزئی در منطقه آسیب دیده و یا در اثر حوادث ناگهانی و با شدت آسیب بالا ایجاد می شود یا می توان گفت: آسیب معمولاً ناشی از فعالیت ورزشی سخت. بعضی از مشاغل هستند که باعث تاندونیت می شوند مثل: باغبانی، نجاری، نقاشی، پارو کردن، تی کشیدن و جارو کردن، ورزش های گلف، اسکی، بیس بال و تنیس که احتیاج به پرتاب کردن توپ دارند. حالت بد بدن به هنگام کار کردن در محل کار یا خانه و یا کشش ضعیف بدن و یا آماده نبودن ماهیچه ها قبل از ورزش یا بازیهای ورزشی نیز باعث افزایش خطر تاندونیت می شود.

فاکتورهای دیگری نیز وجود دارد که می تواند خطر تاندونیت را افزایش دهد مثل: استخوان و یا مفصلی که شکلی غیرطبیعی و ناهنجار دارد مثلا پاهایی که دارای اختلاف طول هستند و یا التهاب و تورم مفاصل که باعث ایجاد فشار بر بافت های نرم بدن می شود. فشار ناشی از بیماریهایی مثل آرتریت روماتوئید، نقرس، پسوریاتیک آرتریت، اختلالات تیروئیدی و یا واکنشهای غیرطبیعی به داروها. فعالیت بدنی بیش از حد معمول به خصوص زمانیکه ماهیچه ها آمادگی کافی ندارند و مدتهاست که در حالت کم تحرکی قرار داشته اند. تاندونیت در افرادی که فقط آخر هفته ها به ورزش و فعالیت بدنی می پردازند بسیار شایع است. گاهی اوقات عفونت نیز باعث تاندونیت می شود بخصوص عفونت ناشی از گاز گرفتن سگ و یا گربه در ناحیه دست و پا.

عوامل افزایش دهنده خطر:

  استفاده بیش از حد از تاندون ها و مفاصل خاص در اثر شرکت در مسابقات ورزشی.حرکت غلط و کشیدگی در طی فعالیت. بطور مثال نگه داشتن و حرکت دادن مکرر یک راکت تنیس بطور غلط ممکن است باعث تاندونیت در آرنج گردد (آرنج تنیس بازان).

تنوسینوویت
تنوسینوویت عبارت است از التهاب غلاف سینوویال یک تاندون. این حالت ممکن است در تاندون‌هایی که دارای غلاف سینوویال هستند بدلایل مختلفی رخ دهد. تنوسینوویت علایمی مشابه تاندونیت دارد و درمان نیز همانند تاندونیت است. التهاب غلاف سینوویال باعث اختلال در حرکت آرام و نرم تاندون مربوطه می‌گردد. در این موارد، احتمال چسبندگی تاندون به غلاف سینوویال وجود دارد که علت آن تولید مواد چسبنده ناشی از پاسخ التهابی در غلاف سینوویال است.

تندینوزیس
تندینوزیس عبارت است از تغییرات تخریبی مزمن تاندون بدون واکنش التهابی حاد. این حالت (ضایعه تاندون‌ها بدون پاسخ التهابی حاد) عموما به عنوان تاندونیت مزمن شناخته می‌شود. در تاندونیت مزمن، پاسخ سلولی شامل جایگزینی گلبول‌های سفید (لکوسیت‌ها) با ماکروفاژها و سلول‌های پلاسما است. ضایعه ساختمان تاندون‌ها، احتمال پارگی آنها را در طی زمان تسهیل می‌کند.

پری تاندونیت
پری تاندونیت یعنی التهاب پاراتنون یا بافت‌های اطراف تاندون (اندوتنون و اپی تنون). لایه‌های تاندون از خارج به داخل شامل بافت‌های همبند پاراتنون، اپی تنون و اندوتنون است. پاراتنون یک بافت همبند دو لایه‌ای است که خارجی ترین لایه تاندون محسوب می‌شود.

چه کسانی در معرض ابتلا به تاندونیت هستند؟

هرکسی ممکن است به تاندونیت مبتلا شود اما این وضعیت بیشتر در افراد ۴۰ سال و بالاتر رخ می دهد. با بالا رفتن سن تحمل تاندون ها نسبت به استرس و فشار کم می شود، خاصیت کشسانی آن کمتر شده و در نتیجه راحت تر دچار پارگی می گردند.

تاندونیت در چه قسمتی از بدن رخ می دهد؟

تاندونیت در هر قسمتی از بدن و در واقع در هر جائیکه تاندون رابط بین استخوان و ماهیچه است می تواند اتفاق بیفتد. تاندونیت در این قسمت ها شایعتر است: قاعده انگشت شست – آرنج – شانه – مفصل ران – زانو – تاندون آشیل.

علائم تاندونیت

درد در محل تاندون و اطراف آن، محدودیت حرکت مثلا" در تاندونیت شانه عدم امکان حرکت شانه که به آن شانه منجمد می گویند. حساسیت به لمس و تورم اطراف تاندون ملتهب. درد ممکن است بتدریج بروز پیدا کند و یا ناگهانی و با شدت بالا، بخصوص اگر رسوبات کلسیم وجود داشته باشد.

چگونه می توان از تاندونیت جلوگیری کرد؟

برای جلوگیری از ابتلا به تاندونیت کارهای زیر را انجام دهید:
۱-در ابتدا هر فعالیتی با سرعت کم انجام دهید و بتدریج شدت آنرا افزایش دهید.
۲-برای انجام کارها از نیروی محدود استفاده کنید و سعی کنید از انجام کارهای تکرارشونده خودداری کنید یا در حد معمول آنرا تکرار کنید.
۳-اگر در اثر انجام کاری درد غیرطبیعی به سراغتان آمد آنرا متوقف کنید، کار دیگری را شروع کنید و انجام اینکار را به زمانی دیگر موکول کنید. اگر درد عود کرد انجام آنرا به روز بعد بیندازید.

درمان های موجود برای تاندونیت
درمان های اولیه برای تاندونیت عبارت است از:

• اجتناب از فعالیت هایی که مشکل را تشدید می کند.
• استراحت دادن به قسمت آسیب دیده.
• یخ گذاشتن در ناحیه آسیب دیده در روز بروز حادثه.
• مصرف قرص و یا ژل های ضدالتهابی.
•  

اگر پس از گذشت یک هفته درد و ناراحتی تخفیف پیدا نکرد حتما به پزشک مراجعه کنید. اقدامات بعدی زیر ممکن است نیاز باشد:

تزریق کورتیکوستروئید: کورتیکوستروئیدها که به استروئیدها معروفند اغلب بدلیل کاهش سریع التهاب و درد مورد استفاده قرار می گیرند.

فیزیوتراپی: درمانی بسیار مفید و موثر است بویژه در درمان شانه منجمد. فیزیوتراپی شامل تمرینات دامنه حرکتی و استفاده از آتل برای عضو آسیب دیده است.

بعد از مرحله حاد از گرم کردن استفاده کنید. دوش آب داغ بگیرید؛ در وان حمام غوطه ور شوید؛ از کمپرس گرم استفاده کنید؛ از یک لامپ گرم کننده یا پوشش گرم کننده استفاده کنید. بانداژهای کشی ممکن است کمک کننده باشند. تاندونیت مزمن ممکن است مستلزم تغییرات در شیوه زندگی برای پیشگیری از عود تحریک مفصل باشد

.

جراحی: در موارد شدید و بندرت نیاز به جراحی نیز پیدا می شود.

مدت زمان بهبودی تاندونیت چقدر است؟
طول مدت بهبودی تاندونیت ممکن است از چند هفته تا چند ماه بسته به شدت عارضه طول بکشد. به شما اکیدا توصیه می کنیم چنانچه علائم زیر را داشتید بلافاصله به پزشک مراجعه کنید:

• اگر شما یا یکی از اعضای خانواده تان علائم تاندونیت را داشته باشید.
• اگر درد و تورم علیرغم درمان افزایش یابد.
• اگر دچار علائم جدید و غیرقابل توجیه شده اید. داروهای مورد استفاده در درمان ممکن است عوارض جانبی ایجاد کنند.
• تورم، قرمزی، گرمای عضو.
• ناتوانی در حرکت دادن عضو دچار تاندونیت.